Ze was pas 61 jaar, deze krachtige vrouw. Helaas was ze ongeneeslijk ziek. Haar leven was niet altijd even gemakkelijk geweest.  Ze had veel van de wereld gezien en op allerlei plaatsen mensen ontmoet en mensen (aan)geraakt. Een vrouw met een uitgesproken mening, die hield van verbinding maken met anderen. En toch was ze aan het eind van haar leven alleen. De verbindingen met anderen bleken vaak niet van lange duur. Ze kon ze, zo leek het, makkelijk loslaten.

Een zelfstandige vrouw, die heel goed voor zichzelf kon zorgen en tot het laatst de regie in eigen handen hield. Ze had haar uitvaart ongeveer een half jaar voor haar overlijden al geregeld tot en met de rouwkaart toe: de woorden en foto’s die op de kaart moesten komen en ook wie een kaart mocht ontvangen. Ze schreef zelf een tekst voor de afscheidsdienst en had mensen gevraagd om tijdens de ceremonie te spreken. Enkelen hadden nog verbinding met haar en zochten haar op in de laatste levensfase. Na haar overlijden was er met deze mensen een mooie intieme afscheidsceremonie in de grote huiskamer van dit mooie kleine crematorium. Toen de schuifdeur naar de crematieoven openging ontstond een tunnel van licht. Ze werd opgenomen door deze tunnel van licht,… terug naar het licht, zoals ze zelf ook geloofde. Loslaten van verbindingen in het leven en in de dood….