Ze was pas 64, maar al lang ziek. Ondanks haar ziekte genoot ze van het leven. Ze ging mee achterop de motor, was heel creatief (o.a. kleding en schilderijen) deed vrijwilligerswerk en reisde met manlief twee keer naar hun dochter in Nieuw Zeeland.

Haar overlijden kwam toch onverwacht en dochterlief kwam zo snel als ze kon naar huis. Ze moest haar jonge zoontje (1 jaar oud) achterlaten bij haar partner, omdat hij nog geen paspoort had. Een noodpaspoort zou te laat komen. Ze kwam 2 dagen voor de uitvaart na een lange vermoeiende reis thuis. Ze had schelpen meegebracht uit Nieuw Zeeland, die ze bij haar moeder neer heeft gelegd. Samen met haar broer en haar vader deelde ze herinneringen van heel vroeger en ook van minder lang geleden.

Op de dag van de uitvaart was er een afscheidsfotograaf en werd er een opname gemaakt van de ceremonie die plaatsvond op de natuurbegraafplaats. Er zijn prachtige foto’s gemaakt ’s ochtends thuis, bij de ceremonie en op de natuurbegraafplaats. Zo mooi hoe ze in een prachtige lijkwade en een rieten schaalmand op de loopkoets naar het graf werd gereden. De kleinkindjes uit Nederland konden precies naast haar zitten op de loopkoets.

Twee maanden na de ceremonie kwam het fotoboek. In 3-voud, zodat er 1 naar Nieuw Zeeland gestuurd kon worden en er voor de partner en de zoon ook een boek was. Een blijvende herinnering aan een bijzonder afscheid.